اول با خودت میگی خب یه چنگال که وزنی نداره ، با خودم میبرمش. بعد با همین استدلال یک سری چیز های چنگال گونه را میگذاری رو میز تا  بعد در کوله جایشان دهی.
اما ساعت از 2که میگذرد و داری با تکلیف fpga کلنجار میروی، چشمت می افتد به همه چنگال گونه های روی میز و با خودت فکر میکنی که بدون چنگال هم میشود غذا خورد بدون فلان چیز هم میشود 3 روز دوام اوردم، آن یکی بهمان چیز را هم میتوانم با خود نبرم و... اینجور میشود که سبک تر میشوی.
اگر عارفانه تر به این قضیه نگاه کنیم، میشود یک چیزی در این حد که " سنگ ریزه های کوچک کوله بار زندگی ات را باید دور بریزی ، بدون آن ها هم میشود طی مسیر کرد و سبک تر راه را پیمود" .