در این دو هفته دومین قرارداد رسمی کاری را بستم.
اولین قرارداد خونه را در این تهران بی در و پیکر و چرک درست در 1 محرم بستم.
خواهرم ازدواج کرد و فرد جدیدی رسما به خانواده ما پیوست.
یک فروپاشی عصبی را پشت سر گذراندم.
از اصفهان دوباره هجرت کردم به تهران .
و زندگی ادامه یافت و ادامه می یابد. بی رحمانه سرعت میگیرد و من هرچقدر ضعبف تر باشم بیشتر له میشوم. 
اما همه چیز اونور ترس قرار داره. همه چیز. 
مهم نیست که چقدر ترسیدی و چقدر نمیتونی. مهم اینه که پیش بری اگر چه کم اگر چه لنگان.
اره باید تا تهش وایسی و مشک را نندازی، حتی به قیمت دوتا دست هات.