۴۴ مطلب با موضوع «شعور» ثبت شده است

تعریف خونه از زبان یه بی خانمان

  • مهسا ماکارونی فر
  • چهارشنبه ۳ اسفند ۰۱
  • ۰۱:۱۱
  • ۱ نظر
خونه یه مختصات جغرافیایی نیست
خونه می‌تونه هرجایی باشه وقتی داری پهنای لبخند و آغوش آدم های که دوست شون داری را نگاه می‌کنی و حس می‌کنی
خونه اصفهان نیست
کیش نیست
تهران نیست
شیراز نبود
همه اینجا ها بود و نبود
خونه شاید بیشتر یه زمانه
لحظه هایی که همه جزئیات اون لحظه را میخوای عکس بگیری و‌ فریز کنی تا ابد
خونه منم، تویی، ماییم
خونه نگاه و صدا و لبخند شماهاست که من براش جونم هم میدم

برای عطش زندگی

  • مهسا ماکارونی فر
  • پنجشنبه ۲۹ دی ۰۱
  • ۲۲:۱۸
  • ۱ نظر

اتفاق ها می افتند، غم بزرگ میاد، خشم بزرگ میاد، ناتوانی عظیم میاد سراغت، اما بعد میگذره و میبینی، سرخوشی بزرگ اومده، شیرینی های لذت بخشی را تجربه کردی، عطشت برای هر لحظه لذت بردن از این فرصت کوتاهی که داری هزار برابر شده، دیگه سر موضوعات کمتری ناراحت میشی و استرس میگیری، خورشید به حرکتش ادامه داده، روزها شب شده و بعد از تاریکی ها دوباره سحر اومده، همه چیز یا شاید بهتر بگیم همه چیز به غیر از یک چیز ادامه پیدا کرده و منتظر نمونده.

می‌خوام بگم هرچقدر مرگ بی رحمانه میاد و ازت نمی‌پرسه و میگیره و میبره، همون قدر زندگی و عشق میاد و ازت نمی‌پرسه و پیش می‌ره و با خوشی هاش غافلگیرت می‌کنه. تجربه لحظاتی که فکرش را هم نمی‌کردی که چقدر می‌تونه خوب باشه.

من نمی‌دونم چی میخواد بشه، من دیگه حالا اصرار به یه سری نتیجه ها هم نمیکنم، فقط بیشتر و عمیق تر شیرجه میزنم تو جریان زندگی، چون حیفه، کمه، خیلی زود دیگه دستت به هیچی نمی‌رسه.


چطوری هنوز راه میرم و سرپام؟

چون دیگه بدتر از این چی میخواد بشه، بذار که بریم و ببینیم.



دوست داشتن و عشق نفس به نفس داره باهام میاد و نمی‌خوام از دستش بدم، حالا هرچی که میخواد بشه.


شایان، خانواده ای که باقی مانده، دوستان، همکاران از شانس هایی که تو زندگیم آوردم، تاسی که ریخته شده و خوب اومده.

برای این همه درجه دوم بودن برای پدرم.

  • مهسا ماکارونی فر
  • جمعه ۱۱ آذر ۰۱
  • ۱۰:۱۹
  • ۱ نظر

برای 

همه فرم های رضایتی که این ۳ماه امضا کردم و هربار گفتن بگو پسرش یا برادرش یا پدرش بیاد امضا کنه و من جواب دادم: پسر نداره، تو این شهر غریبیم و کسی جز من نیست که امضا کنه.





شیشه را پاک کن

  • مهسا ماکارونی فر
  • شنبه ۱۴ خرداد ۰۱
  • ۲۲:۴۶
  • ۰ نظر

یه نکته خیلی جالبی که وجود داره و توی کار من اینو کشف کردم این قانونه که: هرجا بحث داره کش پیدا میکنه، کارهات داره کش پیدا میکنه، از سرعت پیشرفت راضی نیستی،... اولین کاری که میتونی بکنی و 80 درصد مواقع جواب میده خیلی ساده است!
تو باید یه دستمال دستت بگیری و سعی کنی شیشه جلو را پاک کنی تا واضح تر ببینی. لازمه که یه لحظه وایسی، برگردی به چندتا اصل ساده ای که برای قضایا داری، هدف را از شیشه پاک شده نگاه کنی تا یادت بیاد برای چی داری این راه را میری. اون موقع است که انگار یه نوری میوفته روی جزئیات همه چی و خیلی واضح میتونی تصمیم بگیری که چون دارم اینطرفی میرم و چون میخوام به این هدف برسم پس دیس این کارها را میدم، پس این جزئیات برام مهم نیست پس سعی میکنم وقتم را بذارم و کیفیت این چیزها را بالا ببرم. همه چی با پاک کردن شیشه شفاف تر میشه.

- داری تمرین مینویسی و میدونی که به ددلاین نمیرسی اما شیشه را پاک میکنی و یادت میوفته که تمرین و ددلاین و نمره بهونه است که تو اینارا یاد بگیری و لذت ببری، پس غرق کشف و یادگیری میشی و همه چی با یه سرعت باورنکردنی پیش میره

- زمان دفاع پایان نامه ات عقب افتاده، برنامه هات بهم گره خورده اما شیشه را پاک میکنی و یادت میوفته که خب من که کار خودمو کردم من لذت رسیرچ را چشیدم و من به ریزالت رسیدم حالا چه اهمیتی داره که کی دفاع کنم

- هربار یه مشکلی پیش میاد اولین راه حلی که به ذهنت میرسه اینه که از فلانی کمک بگیرم ولی شیشه را پاک میکنی و یادت میوفته که زندگی همینه، همین جزئیات و چالش های ساده که باید حلشون کنی پس یه نفس عمیق میکشی و سعی میکنی حلشون کنی و به طرز باوردنکردنی راه حل ها خودشون از در و دیوار ظاهر میشن

- توی کار به یه مشکل عجیب میخوری که هیچ ایده ای نداری چجوری حلش کنی، دلت میخواد فرار کنی ازش. ایگنورش کنی بری سراغ یه چیز دیگه اما شیشه را پاک میکنی و یادت میوفته که خب از پس بقیه چیزها براومدی بذار ببینیم این چجوری حل میشه و چه چیزی از توش میشه یادگرفت


یعنی میگم شیشه را پاک کردن باعث میشه، علیرغم اینکه میبینی ک میترسی از جاده ولی یادت بیوفته که منظره بعد از پیچ میتونه خیلی باحال باشه پس:
"اول از همه شیشه را پاک کن"

last summer

  • مهسا ماکارونی فر
  • پنجشنبه ۱۷ مرداد ۹۸
  • ۱۲:۰۱
  • ۰ نظر
یک احتمالاتی هست که این اخرین تابستانی است که با زری مامان و بابا این روزهای طولانی را سپری میکنم. بیشتر اوقات را با انها میگذرانم. تفریح های مشترک با آنهاپیدا کرده ام. با پدر شب ها سریالNarcos را میبینیم و با مادر مسابقه اشپزی دستپخت را. کمترین علاقه ای به تلویزیون دیدن ندارم ولی هربار ادای هیجان زده شدن درمیارم و وقتی حواسشان شش دنگ جمع قسمت مهم سریال یا مسابقه است، نگاهشان میکنم. 
به نظرم میرسد که تا وقت هست باید از همه چیز یا حداقل آن چیزهایی که احتمال میدهی اخرین بار است، خداحافظی شکوهمند کرد. نگاهشان کنی انگار که میخواهی تمام جزئیات را در مغزت کنده کاری کنی، انگار که میخواهی یک مجسمه مرمر را از انها در ذهنت بتراشی، باید تمام جزئیات را به خاطر بسپاری. خط خنده و اخم شان را، چروک های کوچک کنار چشم شان را، لحن حرص خوردنشان را برای چیزهای کوچک. 

خواهرم را اما کمتر از همیشه میبینم، درگیر کار و پایان نامه اش و یارش و هزار یک قصه دیگر. من اما خالی تر از همیشه ام. این تابستان خداحافظی های طول و دراز زیادی انجام دادم. البته زیاد که یعنی 4عدد. همین 4 تا اما خالی ام کرده است. 
تابستان سال دیگر را نمیدانم کجا هستم طبق برنامه هایم باید یک اقیانوس آن ور تر باشم اما کسی چه میداند شاید هم زیر خاک باشم در آن مکعب مستطیل خاکی معروف یا شاید هم باز در همین اتاق باشم. برایم مهم نیست که بعدا چه میشود. برایم مهم است که حالا که فرصت خداحافظی شکوهمند را دارم از آن استفاده کنم.

و ترس چیزی نیست که به خاطرش خجالت بکشی

  • مهسا ماکارونی فر
  • شنبه ۱۰ فروردين ۹۸
  • ۲۰:۲۶
  • ۱ نظر

موضوع این نیست که تو نمی‌ترسی از اینکه زمین بخوری و هزار تیکه بشی و شکست بخوری، موضوع اینجاست که تو می‌ترسی خیلی هم می‌ترسی ولی بالاخره انجامش میدی؛ چون تو قوی‌تر از ترس‌هات هستی؛ چون تو خالق ترسی و اگرچه خالق بر مخلوق عشق می‌ورزد ولی خالق بر مخلوق برتری ذاتی دارد.

زری مامان

  • مهسا ماکارونی فر
  • يكشنبه ۴ فروردين ۹۸
  • ۱۳:۴۴
  • ۰ نظر

من و مامان تفریحات دونفره جالبی داریم. یک مسابقه ورزشی پیدا میکنیم و بدون هیچ اطلاعات تخصصی درباره اون رشته در مورد تک تک جزییات اون مسابقه اظهار نظر میکنیم. 

وقتایی که المپیک شروع میشه، بهشت ماست. از شیرجه گرفته تا ژیمناستیک، شمشیر بازی و جودو ساعت‌ها مسابقه ورزشی می‌بینیم و درباره نقاط ضعف و قوت هر شرکت کننده بحث میکنیم. 

یک مدت اصلا خوراکمان کشتی کج های آزاد بود، از آنها که تا سرحد مرگ دو نفر یکدیگر را در رینگ میزنند. 

مادر تربیت بدنی و روانشناسی خوانده، معلم ورزش و مشاور و معاون مدرسه بوده، ترکیبی است از رنج و امیدواری توامان. 

خیلی وقته که دیگه باهم مسابقه ندیدیم. خیلی وقته...

همیشه صبحونه را قوی شروع کنیم شاید تا شام زنده نماندیم

  • مهسا ماکارونی فر
  • پنجشنبه ۱۶ اسفند ۹۷
  • ۱۵:۵۳
  • ۱ نظر

-صبحانه چی خوردی؟

+ یک لیوان شیر، یک عدد شیرینی دانمارکی و یک عدد موز

-ناهار چی خوردی؟

+یک لیوان شیر، یک عدد موز. چون دانمارکی ها تمام شد.

-شام چی میخوری؟

+ احتمالا یک لیوان شیر. چون موزها هم تمام شد.

نفسی رفتم به مغرب، نفسی رفتم به مشرق

  • مهسا ماکارونی فر
  • سه شنبه ۷ اسفند ۹۷
  • ۰۹:۵۸
  • ۱ نظر

موجیم که آسودگی ما عدم ماست.

نه من شاید هیچوقت موج نبودم؛ هیچوقت با تمایل قلبی خروش نمی‌کردم و سر به سنگ نمیزدم. من شاید یه جلبک دریایی باشم که بنابر یک سری اتفاقاتِ اتفاقی کنار یه ساحل ناارام و پر از موج و‌خروش قرار گرفتم. من تمام عمر با موج ها خروشیدم و سر به سنگ زدم. حالا اما خبری از هیچ موجی نیست، من موندم و من. اوایل همه چی ایده‌آل بود. قهوه ، موزیک ،مطالعه ، فیلم. نه خبری از امتحان بود و نه تکلیف و نه ددلاین و نه هیچ چیز دیگه ای. این اولین بار بود که این موقع از سال من صبح ها لازم نبود 8صبح سر کلاس باشم. در واقع این اولین بهمن از عمرم بود که لازم نبود سر هیچ کلاسی حاضر بشم و تکلیفی تحویل بدم. همه چی خوب بود تا ملال رشد کرد و سایه انداخت رو همه چی. دیگه نه موزیک نه کتاب مثل قبل می‌چسبید. هیچ چیز دیگه طعم خودش را نداشت. انگار که من با اُور دُز کردن تو همه چی، طعم همه چی را از بین برده بودم. تمام گیرنده های من اشباع شده بود. من فهمیدم که درسته که من موج نیستم ولی جلبکی هستم که با موج‌ها بزرگ شدم و بالاخره باید قبول کنم که موج‌ها قبیله من هستند و من بدون قبیله‌ام هیچی نیستم. آره، من باید یه روزی اینو متوجه می‌شدم که دیگه هیچوقت نباید قبیله‌ام را رها کنم.

پس کی کاسه صبر پیدا میکنی؟

  • مهسا ماکارونی فر
  • چهارشنبه ۳ بهمن ۹۷
  • ۱۰:۲۱
  • ۰ نظر

عجله مثل یک پیچک از ریشه تا برگم را فرا گرفته. عجله برای رفتن، عجله برای رسیدن، عجله برای ماندن، عجله برای غرق شدن، عجله برای نجات یافتن. انگار که همه افعالم را یک دور در تشت عجله شسته باشم و چلانده باشم و حالا یک فعلِ عجله ای شده‌ی چروک را گرفته باشم دستم و انتظار معجزه داشته باشم. 

عجله آفتی است که بر مهسا زده!

1) ترکیبی از روزنوشته و گاه نوشته ها و عکس ها و خاطرات و آنچه که مهسا می اندیشد. مینویسم که دفن نشود در روزمرگی ها. نوشته هام مخاطبی نداره و اصولا انتظار ندارم که کسی گذرش این دور و برا بیوفته برا همینه که گاهی اوقات که از مونولوگ صحبت کردن خسته میشم .میشینم و با سباستین گپ میزنم. سباستینی که وجود نداره ولی پای حرفای من میشینه :)

2) همه این مزخرفات را میشه تو صفحه های کاغذ از یه دفترچه تو کشو میز نوشت یا حتی کلمه به کلمه تو صفحه های ورد در اندرونی ترین فایل های هاردت اما کسی چه میدونه که چی میشه که ما شروع میکنیم از تجربیاتمون با هم حرف زدن ...

3) اون آجری تو دیوار که هر لحظه ممکنه سقوط کنه.
5، 4، 3، 2، 1 ... .

4) این شاید بهترین نسخه از من نباشه که خب اشکالی هم نداره چون شاید اصلا بهترین نسخه از من وجود نداره!

5) ای مهسا، برای روزهایی که آبستن اتفاقاتی است که نیازمند تجربه های این روزهاست، برای لحظاتی که باید خودت را از حماقت نجات دهی، برای آن روزها توشه ای از مضحک ترین اشتباهاتت به همراه داشته باش. نه برای اینکه از اشتباه جان سالم به در ببری بلکه برای اینکه اشتباه خنده دارتری را مرتکب شوی که اشتباه کردن، مالیات ندارد.
آرشیو مطالب